KOCHAĆ KOGOŚ PONAD ŻYCIE, TO CZASAMI WBIJAĆ W SERCE SOBIE SAMEMU NÓŻ…

SPRAWDZIAN Z ŻYCIA

Koniec, czy początek czegoś nowego? Życie stawia przed tobą i twoimi najbliższymi jedną z największych prób. Egzamin z człowieczeństwa i miłości. Nie ma większego wyzwania dla twojego ukochanego. Czy sprosta? Podda się, czy będzie walczył o was? Czy będzie miał siłę zmierzyć się z przeciwnikiem groźniejszym niż Brazylia czy Rosja. Ma do rozegrania ważniejsze spotkanie niż mecz finałowy Igrzysk Olimpijskich. Mecz o swoją i twoją przyszłość. Stchórzy i ucieknie, czy weźmie na swoje barki brzemię twojej choroby? Niczego od niego nie wymagasz, bo wiesz jak potężnej próbie musi sprostać wasze uczucie. 

Zaczęło się tak niewinnie. Drętwiejąca ręka, czasem noga. Ignorowałaś objawy, bo nie były na tyle uciążliwe żeby zmusiły cię do pójścia na badania. Były ważniejsze rzeczy. Przygotowania do waszego ślubu były już na ukończeniu pomimo, iż nie mogłaś liczyć na pomoc swojego narzeczonego, który intensywnie przygotowywał się do Igrzysk Olimpijskich w Rio. To jego debiut na tak wielkiej imprezie i niczym nie zawracałaś mu głowy. Spełniały się wasze marzenia o olimpijskim medalu i szczęśliwej rodzinie. Starałaś się wspierać Andrzeja w każdym momencie jego kariery. W chwilach tryumfu stałaś w jego cieniu, wychodziłaś z niego, gdy potrzebował wsparcia w obliczu ciężaru porażki spadającej na jego barki. Pomimo wzlotów i upadków, trudnych chwil i kryzysów wasza miłość wydawała się być jedynym pewnikiem, czymś niewidocznym, ale stałym. Wraz z upływem lat dochodziliście do wniosku, że świat bez drugiej osoby nie byłby już taki sam, nie byłby tak piękny i o wiele trudniej byłoby sprostać wymaganiom życia codziennego. W najczarniejszych snach nie przypuszczałaś, że nie będzie ci dane cieszyć się z sukcesu olimpijskiego Andrzeja. W momencie, gdy on odbierał medal i ze łzami w oczach słuchał Mazurka Dąbrowskiego, ty także ze łzami wpatrywałaś w wyniki badań i słuchałaś współczującego głosu pani ordynator neurochirurgii jednego z warszawskich szpitali. Stwardnienie rozsiane dla ciebie, jako osoby aktywnej i pełnej życia to wyrok śmierci. Za kilka miesięcy jak będziesz miała pecha, lub za kilka lat jak będziesz mieć szczęście zostaniesz przykuta do łóżka, będziesz wegetować i powoli umierać. 

Choć na kilka chwil spychasz swoje problemy w najciemniejsze zakamarki duszy i witasz szczęśliwego Andrzeja w progu waszego warszawskiego mieszkania. Cieszysz się i świętujesz razem z nim, w towarzystwie romantycznej muzyki i nieprzyzwoicie drogiego wina. Potem kochacie się namiętnie na puchowym dywanie w salonie. Oddajesz mu się tak jakby miał to być wasz ostatni raz. Gdy twój ukochany zasypia płaczesz przez pół nocy, bo być może jutro zawali się twój poukładany świat. Wpatrujesz się w pierścionek zaręczynowy i obracając go podejmujesz jedną z najtrudniejszych decyzji w życiu. To właśnie jutro zwrócisz Andrzejowi wolność i zwolnisz go z danego słowa. Nie chcesz go obarczać tym, czego sama nie ogarniasz. W nocy wydawało ci się, że ta rozmowa pójdzie ci o wiele łatwiej, ale gdy rano poczułaś jego ciepłe usta i szorstki zarost na szyi, plecach i pośladkach po prostu się poryczałaś. Oniemiały i przestraszony Wrona przytulał cię i uspokajał przez wiele minut.

- Aniu, co się stało? Zrobiłem coś nie tak? Powiedz coś! – prosi cię kołysząc twoje drżące ciało w swoich ramionach.

- Daj mi chwilę kochanie. Musimy porozmawiać. – uspokajasz się i doprowadzasz do porządku.

Już nie płaczesz, na zimno przedstawiasz swój punkt widzenia narzeczonemu. Tłumaczysz mu, czym jest ta choroba i do czego prowadzi. Całkowicie zdezorientowany Andrzej bierze z twojej ręki pierścionek, ale nie pozwala ci odejść.

- Anka, za kogo ty mnie masz. Ja cię kocham i nie mam zamiaru z ciebie rezygnować – mówi to z takim przekonaniem i zacięciem, że chcesz mu uwierzyć, chcesz być w tym momencie egoistką i chcesz go tylko dla siebie. Przecież wszystko mu powiedziałaś, masz czyste sumienie, to jego decyzja.

- Nie wiesz, o czym mówisz i na ci się piszesz kochany.

Bierzecie ślub i pierwsze lata waszego małżeńskiego życia, to pęd za wszystkim, co chcesz jeszcze zobaczyć, spróbować, zrobić o własnych siłach nie bacząc na swoje coraz mniej sprawne ciało. Korzystasz z życia, choć masz ogromne wyrzuty sumienia, bo zabierasz je Andrzejowi, skazujesz go na cierpienie i przyglądanie się twojej agonii.

Gdy nadchodzi moment, gdy ruszasz jedynie głową i palcem wskazującym prawej dłoni masz dużo czasu na myślenie, zbyt dużo. Już dawno zwolniłaś męża z wszelkich obietnic i przysięg. Nie nosi obrączki od kilku lat – pozwoliłaś na to. Dałaś mu wolną rękę w poszukiwaniu towarzyszki życia, prosiłaś tylko, żeby się z tym nie afiszował i pozwolił ci mieć choćby wyobrażenie jego i siebie – RAZEM. Najbardziej odczuwasz to, gdy nie wraca do domu na noc, gdy dotyk nie jest już dotykiem mężczyzny, a opiekuna, który czuje się za ciebie odpowiedzialny. Jesteś tylko workiem na kości, dobrze o tym wiesz patrząc w jego oczy, w których nie ma już iskierek na twój widok. Nie masz do niego żalu, choć mogłabyś, bo dałaś mu wybór. Gdy wpatrujesz się godzinami w koszyczek leków stojący obok twojego łóżka myślisz o tym, co by było gdybyś je wszystkie połknęła. Tylko myślisz, bo twoje ułomne ciało nie pozwala ci tego zrobić. Masz też świadomość, że nawet jak byłaś w stanie to zrobić, to i tak i nie targnęłaś się na swoje życie, bo ty masz odwagę zmierzyć się z tym, co zgotował dla ciebie Bóg. Samobójstwo byłoby zbyt prostym wyjściem dla ciebie i dla Andrzeja, bo sztuką jest zmierzyć się z życiem, a nie je zakończyć.

Ktoś bardzo mądry powiedział kiedyś, że kto dziękuje dwa razy prosi, więc ukochany mężu dziękuję ci, że jesteś, że trwasz, że czujesz. Proszę jednocześnie żebyś dalej był, żebyś czuwał i żebym w chwili śmierci to twoją twarz zapamiętała, bo ty jesteś wszystkim, co mam i wszystkim, co kocham.

DZIĘKUJĘ!

Tyśś:) obiecany Andrzej:)