Mama? Ty wierzysz w mamę? Kto to według Ciebie w ogóle jest?

OD POCZĄTKU BYŁAM Z TOBĄ SZCZERA

- Grzesiu! Wiedziałeś, na co się piszesz. Od początku byłam z tobą szczera! – łzy spływały po twoich rozgrzanych policzkach mocząc kołnierzyk eleganckiej białej koszuli. Ciężkie od mokrego tuszu rzęsy kleiły się do twoich powiek zamykając je.

- Myślałem, że nie mówisz poważnie, że zmienisz zdanie – zbolała mina twojego męża powodowała w tobie coraz silniejsze wyrzuty sumienia, choć wcale nie powinnaś ich mieć.

- Wiele razy powtarzałam ci, że nie chcę mieć dzieci i nigdy ich mieć nie będę. Kiwałeś głową i uśmiechałeś się do mnie, więc, o co ci teraz chodzi? – patrzysz wyzywająco w ciemne oczy twojego ukochanego.

- Podobno każda dziewczyna wcześniej, czy później chce zostać matką. Jaka z ciebie kobieta?- Kosok wyciąga coraz cięższe działa próbując przekonać cię do swojego zdania – chyba wiedziałaś, z czym wiąże się małżeństwo? Z czym wiąże się zakładanie rodziny? – wiesz, że go krzywdzisz, ale nie zgodzisz się na dziecko tylko po to żeby uszczęśliwić Grześka i wasze rodziny.

- Jak widzisz nie wszystkie! Nie okłamałam cię i niczego ci nie obiecywałam. Koniec tematu. Myślę, że wyczerpaliśmy już każde za i przeciw. Wałkujemy to od 2 lat, a ja ciągle zdania nie zmieniam. Wiesz, jaki jest mój stosunek do dzieci i jak zmuszenie mnie do macierzyństwa mogłoby się skończyć – twój żal zaczyna zmieniać się we wściekłość, którą kierujesz w stronę swojego męża, w tej chwili źródła twojej frustracji.

- Pewnego dnia się obudzisz i będziesz żałować, bo będziesz za stara na bycie matką! Przemyśl to jeszcze, bo inaczej nasze małżeństwo straci sens – po chwili słyszysz tylko trzaśniecie drzwi waszego mieszkania i odgłos ciężkich kroków na schodach. Grzesiek jak zwykle ucieka i nie słucha twoich racji.

Gdy dociera o ciebie, że mąż zagroził ci rozwodem próbujesz znaleźć, choć jeden powód do tego żeby to dziecko urodzić. Nigdy nie byłaś empatyczna, nie zachwycałaś się malutkimi rączkami, nóżkami, pupciami i ciuszkami. Masz blisko 30 lat i ani śladu słynnego instynktu macierzyńskiego. Nie zaglądasz do wózków, ani nie patrzysz tęsknym wzrokiem za ciężarnymi spacerującymi z uśmiechem po parku. Cała ta nagonka na twoją osobę ze strony męża i twojej rodziny jeszcze bardziej zniechęca cię do ciąży. Gdy przez ostatnie tygodnie obserwujesz jak cała Polska żyje sprawą Katarzyny W., to widzisz na jej miejscu siebie. Wiesz, że nie będziesz dobrą matką. Ba, nie będziesz żadną! 

Gdy twoja najbliższa przyjaciółka zaszła w ciążę ograniczyłaś kontakty z nią do minimum. Brakowało wam wspólnych tematów, bo ona żyła już przygotowaniami do nowej roli, mdłościami, zgagą, rozstępami i szalejącymi hormonami. Gdy urodziła ograniczyłaś się do wysyłania sms – ów, bo zapach niemowlaka powodował u ciebie odruch wymiotny. Brzydziłaś się nawet wziąć tego malucha na ręce. Nie boisz się samej ciąży, nie boisz się bólu i porodu, bo nie jesteś jakąś mimozą. Ból jest częścią życia człowieka i wcale cię to ni przeraża. Nie widzisz problemu w zmieniającej się figurze i w estetycznych następstwach bycia przy nadziei, bo wiesz, że przy odrobinie ciężkiej pracy ciało wróci do stanu sprzed ciąży. Ty po prostu nie czujesz potrzeby bycia matką, choć jak mówisz o tym głośno, to widzisz tylko dziwne spojrzenia swojej matki i teściowej oraz słowa „jak urodzisz, to się przekonasz, jakie to szczęście”. Sęk w tym, że ty nie urodzisz, nawet za cenę zakończenia swojego małżeństwa. Kochasz Grzegorza najbardziej na świecie, ale nie jesteś w stanie unieszczęśliwić dziecka tylko po to żeby on został ojcem. W naszym społeczeństwie ciągle pokutuje wizja Matki Polki i przekonanie, ze kobieta bez dziecka nie jest spełnioną. Masz jednak nadzieję, ze wreszcie coś w tym temacie się zmieni i mniej będzie historii z zabijaniem, głodzeniem i biciem tych bądź, co bądź niewinnych istotek.

Reagujesz alergicznie na próby zmiany twoich przekonań przez żonę Wojtka Grzyba, która za namową Grzesia przeprowadza z tobą rozmowę na temat pozytywnych stron macierzyństwa. Jesteś wściekła na męża za to, że angażuje obce osoby w wasze życie. Masz do czynienia z prawdziwą Matką Polką zachwyconą każdym gestem swojego dziecka, która macha ci przed oczami wielkim, mlecznym biustem. Z hukiem wyrzucasz ją za drzwi i właśnie wtedy kończysz swoje przyjazne stosunki z partnerkami kolegów męża.

Podobno mowa jest źródłem nieporozumień, ale bez niej nie jesteś w stanie kogoś poznać i przekazać mu swoich przemyśleń i pragnień. Co jeśli mówisz, przekazujesz, a nikt cię nie słucha?

Co jest gorsze? Milczenie czy brak zrozumienia? Nie oszukałaś Grzegorza, otwarcie i bez owijania w bawełnę poinformowałaś go na 3 randce, że świat jest piękny, miłość jest piękna, seks jest cudowny, ale dzieci nie będzie…

To, co piszę jest prawdą. Mam koleżankę z takimi poglądami. Dla mnie jest to nie do przyjęcia, bo uwielbiam dzieci, malutkie rączki nóżki i nawet całe poświęcenie, jakie wiąże się z macierzyństwem.