BYCIE MATKĄ JEST W TAKIM SAMYM STOPNIU TRAGEDIĄ, CO TRIUMFEM!

OTCHŁAŃ

Upadam. Za każdym razem wydaje mi się, że coraz bardziej brnę w problemy, które sana sobie stwarzam.

Wydawało mi się, że kocham. Mam wspaniałego męża, Który mnie uwielbia, dziecko, które zaznacza swoją obecność kopiąc mnie w żebra i wiercąc się niemiłosiernie w moim brzuchu. Ja nawet nie wiem czy je pokocham, czy będę w stanie je przytulić. Jaka ze mnie matka? Nie czuję nic, zupełnie nic.

Mija dzień za dniem, jeden mroźniejszy od drugiego. -20, -23, -28, -34 – Zamarzam, tak jak moje serce. Kazań to nie miejsce dla mnie. Łukasza ciągle nie ma. Jak nie trenuje to gra, jak nie gra to odpoczywa i tak codziennie to samo. Nie narzekam, bo dba o mnie jak może. Dzwoni, co godzinę dowiedzieć się jak się czujemy, czy o siebie dbam i żeby powiedzieć, że mnie kocha.

Jestem jak bezwolna lalka. Powinno być cudownie, powinnam niecierpliwie czekać na narodziny dziecka, powinnam składać i zachwycać się nad miniaturowymi, kolorowymi śpioszkami, czapeczkami i bucikami, ale tak nie jest. Czuję się samotna i bezradna. Buduję coraz większy mur oddzielający mnie od Łukasza, wstydzę się tego, co czuję albo tego, czego nie czuję. Przeraża mnie wizja porodu, nie wiem czy sobie poradzę, nie ma we mnie żadnej więzi z tym, co jest w moim brzuchu. Zero uczuć. Chcę siebie sprzed ciąży, chcę Łukasz sprzed „baby boom”, chcę z powrotem moje życie!

Jestem ciągle senna i nadwrażliwa nie tylko na zapachy i smaki, ale i ludzi. Wszyscy powtarzają, że to normalne, że to hormony, że dziecko wysyła mi sygnał, że jest i chce odpowiedzi, że je kocham, oczekuję i pragnę. Ja nie potrafię!

Łukasz nawet, jeśli jest bardzo zmęczony po meczu i długiej podróży potrafi godzinami mówić do mojego brzucha. Czyta maleństwu bajki, mówi jak bardzo je kocha i jak bardzo czeka, a ja jestem zazdrosna. Nie! Nie o Łukasza tylko o więź, którą zbudował z dzieckiem.

Mój mąż nie jest głupi. Widzi, że jest coś nie tak pomimo moich zapewnień, że czuję się świetnie. Boi się i próbuje mi pomóc, ale ja ciągle odtrącam jego dłoń. W mojej chorej głowie zakorzeniła się wizja mnie, jako kobiety poświęcającej się tylko dziecku, bez myślenia o sobie i swoich potrzebach. Przeraża mnie to ograniczenie wolności. Łukasza nie będzie jak teraz, a ja zostanę z tym sama. Izolacja, rezygnacja z pracy, brak życia towarzyskiego. Niestety widzę tylko to, co złe. Jak będą wyglądać moje kontakty z mężem po porodzie? Czy będę dla niego atrakcyjna, jako gruba mamuśka z rozstępami? Czy będzie mnie jeszcze pożądał? Czy odzyskam kiedyś ochotę na seks?

Z każdym dniem było coraz gorzej. Im bliżej rozwiązania tym jest mi ciężej.

Niespodziewanie poród rozpoczyna się 3 tygodnie przed terminem w trakcie mojego pobytu u rodziców, w obskurnym szpitalu w małej miejscowości.  Z dala od Łukasza, wynajętej prywatnej sali i własnej położnej. Pierwszy raz nie myślę o sobie, pierwszy raz boję się o dziecko i jego zdrowie. Leżę z rozłożonymi nogami na sali z trzema innymi kobietami zasłonięta jedynie parawanem, albo raczej kawałkiem szmaty. Jakiś obcy mężczyzna odwiedzający żonę perfidnie zagląda mi między uda. To najbardziej upokarzające doświadczenie w moim życiu. Ból rozrywa moje wnętrzności, a nagły jego brak powoduje jęk ulgi. Na sali panuje jednak cisza przerywana tylko krzykami innych rodzących. Nie słychać płaczu mojego dziecka. Przerażenie łapie mnie w soje szpony. Co z moim dzieckiem? To moja wina! Nagle słyszę głośnie kwilenie przerażonego niemowlaka. „Ma pani zdrową córkę, a na pewno ma zdrowe płuca”. Ktoś kładzie na mojej piersi okrwawione, pomarszczone i oblepione zielonkawą mazią stworzonko. Łkam kładąc dłoń na jej pupie. Jestem szczęśliwa, najszczęśliwsza na świecie. To moje dziecko, moja córka, mój świat!

----------------------------

Tutaj będą tylko takie pojedyncze wytwory mojej wyobraźni. Napisane podczas przerwy w pracy lub tuż przed snem.

Druga sprawa jest taka, że dzięki temu blogowemu światku stałam się mniej aspołeczna i nawet założyłam gg:). W związku z tym zostawcie mi swoje numery jeśli chcecie być informowane (żebyśmy sobie wzajemnie nie zaśmiecały postów) i zapraszam także do rozmowy jeśli macie ochotę: o siatkówce, siatkarzach:, życiu na poważnie i o głupotach 47747065 - będzie mi bardzo miło:)